They think they've got us beat, but revenge is going to be so sweet

Het duurt even voor je boos bent. Meestal raak je eerst licht geïrriteerd, dat wordt steeds erger, en op een of andere manier komt er dan altijd wel iets waardoor je uitbarst.
Zo ook deze keer.
Ex-huisgenoten komen langs, maken een zooitje, en je ruimt het op.
Ex-huisgenoten zieken een beetje op het flatforum, jij reageert, dat gaat een tijdje door.
Vervolgens gaan de ex-huisgenoten snuffelen op internet. Want ja, niet iedereen heeft vrienden en je moet toch wat doen op je vrije maandagavond. Ze komen op je blog, want dat stond in je profiel op het forum. Ze komen op een forum waar jij veel komt. Ze denken "hah, dat is grappig! Laten we hier vriendjes en ex-vriendjes gaan dissen!" Gelukkig zijn de mensen op dat forum ook je vrienden, en ruimen ze de zooi op. Maar toch knapt er iets bij je.
Je vraagt je af waar je dit aan verdiend hebt. Zijn ze jaloers? Dat jij nog wel in 'hun' flat woont? Dat jij nu de oudste bent? Dat zij niets meer te zeggen hebben over die flat?
Het maakt je eigenlijk niet meer uit. Ze zijn gewoon te ver gegaan. Je hebt echt geen behoefte meer om je ex-huisgenoten ooit nog eens te zien. Niet op een forum, niet irl. Als zij denken dat het grappig is om mensen pijn te doen, gaan ze maar met z'n drieën naar een SM-kelder.

Je weet dat ze dit ook wel weer zullen lezen, en dat ze zullen reageren. Het maakt je allemaal niet meer uit. Dit is de laatste keer dat je je boos maakt over hen. Ze zoeken het zelf maar uit.
Je zet Different Class van Pulp nog maar eens op, en fluistert mee met de regels "We won't use guns, we won't use bombs, we'll use the one thing we've got more of, that's our minds"
Want dat is het. Je bent het zat om geestelijke oorlogvoering te houden. Je weet dat jij beter bent dan dat, en dat je ze het plezier niet meer gunt om je op te naaien. Vanaf nu laat je ze in hun eigen sop gaarkoken.